Historia pisana piwem. Część IV
2021-09-15
Zakonnicy zawsze doskonale wiedzieli, jak obejść niewygodne reguły. W średniowieczu nawet w czasie postu nie odmawiali sobie piwa.
Jeśli nieco na wyrost porównać dzisiejsze realia z tymi średniowiecznymi, rolę obecnych korporacji produkujących piwo na masową skalę pełniły – zwłaszcza na początku epoki – klasztory. To one, korzystając z udzielonych im przywilejów, warzyły piwo, a nawet rozliczały się za jego pomocą (ewentualnie za pomocą chmielu). Z czasem uwielbiane niezależnie od okresu historycznego piwo zaczęły warzyć dwory królewskie, powstawało też coraz więcej niezależnych browarów miejskich (wiele z nich przetrwało zresztą do czasów nowożytnych) .
Interesujące podejście do piwa reprezentowali średniowieczni duchowni, słynący (nie tylko) w tym okresie z rozpasania. Jak podaje Wikipedia, w opactwie Le Bec mnisi mogli na przykład pić piwo według potrzeby (ad necessitatem), jednakże z umiarem (ad voluptatem). Zgodnie z regułą mówiącą, że napój postu nie łamie, piwo można było spożywać nawet w Wielki Piątek (jako jedyny posiłek).
Swoją drogą klasztory na piwie zarabiały krocie. Dzięki gromadzonym funduszom oraz zmonopolizowanemu dostępowi do wiedzy duchowni mogli rozwijać browarnictwo wedle własnych potrzeb. To wtedy po raz pierwszy leżakowano piwo w beczkach i klarowano je za pomocą wiórków drzewnych. W użyciu były też piece, pomagające m.in. w suszeniu słodu. Ach, i jeszcze jedno. Klasztorni piwowarzy chętnie sięgali po chmiel. Dzięki nim zaczęto uważać go za istotny składnik piwa, ze względu na jego walory zdrowotne, smakowe i konserwujące.
Klasztorny monopol został w końcu ukrócony, co zresztą przełożyło się pozytywnie na jakość warzonego w średniowieczu piwa. Ale o tym już w następnym odcinku.
Polecane
Podziel się swoim komentarzem z innymi
