Zero procent, zero smaku?

Jeśli uważasz, że piwo bezalkoholowe to chwilowa moda, hipsterski wymysł i bluźnierstwo przeciw browarniczej tradycji, z przyjemnością wyprowadzimy Cię z błędu.

Piwo o niskiej zawartości alkoholu nie stało się modne za sprawą pięknie wystylizowanych chłopców z idealnie podstrzyżonymi wąsami, paradujących po ulicach miast w spodniach rurkach, bez skarpetek na kostkach. Było popularne znacznie wcześniej, wśród gawiedzi, która nosiła się mniej trendy, za to pochłaniała piwo w ogromnych ilościach. Mowa, rzecz jasna, o średniowieczu, kiedy to piwo niskoprocentowe święciło tryumfy, przede wszystkim ze względów praktycznych: idealnie gasiło pragnienie, jego spożycie nie groziło ciężką chorobą lub śmiercią (jak w przypadku często i gęsto zanieczyszczonej wody) i było znacznie tańsze od trunków o wysokiej zawartości alkoholowej, spożywanych od święta.

Podobnie było zresztą w trakcie amerykańskiej prohibicji. Wtedy powody wysokiego spożycia niskoprocentowych alkoholi – w tym piw – były związane z wprowadzonymi prawnie obostrzeniami. W większości wypadków smakowały one paskudnie, ale i tak szturmem zdobyły rynek, pełen piwoszy spragnionych choćby namiastki ukochanego napoju (inna sprawa, że w drugim obiegu często chrzczono je za pomocą strzykawek wypełnionych alkoholem).

Dzisiaj piwo bezalkoholowe (w Polsce nie może ono przekroczyć 0,5 proc. – więcej alkoholu ma w sobie często np. świeżo wyciśnięty sok pomarańczowy) to przede wszystkim świadomy wybór. Coraz chętniej sięgają po nie rozsądni kierowcy, w tym ci najmłodsi, którzy nie pamiętają już odrzucających przy pierwszym kontakcie wyrobów piwopodobnych, wypełniających sklepowe półki jeszcze kilka lat temu. Dzięki temu, że współczesne dobre piwo bezalkoholowe smakuje jak współczesne dobre piwo, łatwiej zrezygnować im ze sprzyjających kacowi (i tragediom na drogach) procentów podczas grilla ze znajomymi. Ale po piwo bezalkoholowe sięgają nie tylko ci, którzy muszą.

Rosnące z roku na rok wskaźniki sprzedaży jasno pokazują, że przepadają za nim ci, którzy po prostu lubią smak piwa, a niekoniecznie mają ochotę na tradycyjnie kojarzony z nim alkohol. Alkoholowi po drodze zresztą z cukrem, kaloriami, więc kiedy wypada on ze składu, skład od razu przypada do gustu osobom dbającym o zdrowie, aktywnym, zwracającym uwagę na dietę. Rosnąca popularność piw bezalkoholowych i niskoalkoholowych to przede wszystkim zasługa jego lepszego smaku. Producenci zdają sobie sprawę z tego, że jeszcze w niedalekiej przeszłości kojarzył się on – mówiąc delikatnie – nie najlepiej, i wyciągają wnioski ze swoich błędów. To wynik prostej kalkulacji. Jeśli jest popyt, należy zapewnić produkt, który sprosta oczekiwaniom klientów. A ci są coraz bardziej wymagający. Nie szukają piwa, które jest piwem tylko z nazwy. Chcą prawdziwego smaku – bez alkoholu.

Sam proces powstawania piwa o niskiej zawartości alkoholu niewiele różni się od warzenia w sposób tradycyjny (główne składniki – woda, słód, zboża, powstająca z nich brzeczka i dodawany do niej chmiel, są dokładnie takie same; jedynie szczepy drożdży dobiera się pod kątem fermentowania jak najmniejszej części cukrów). Fermentację przerywa się jednak wcześniej, przez co wytwarzanie alkoholu jest ograniczone do absolutnego minimum. Z kolei popularne piwa zeroprocentowe pozbawia się z alkoholu najczęściej poprzez jego odparowanie. Wystarczy je podgrzać odpowiednio długo w odpowiedniej temperaturze. Lepsze wyniki w kontekście zachowania smaku i aromatu zapewnia destylacja próżniowa, metoda zdecydowanie mniej inwazyjna, pozwalająca wyeliminować alkohol w niższych temperaturach, zachowując przy tym pożądane przez koneserów walory piwa.